Hamingjuóskir til Ólympíumeistara
Nýlega setti ég pistil á síðuna undir
fyrirsögninni: Afreksfólk örvar aðra til dáða. Tilefnið
var frábær árangur íslenskara íþróttamanna á Ólympíuleikunum í
Aþenu. Ég trúði lesendum fyrir því að ég legði meira upp úr
almenningsíþróttum en afreksíþróttum en sannfærði þó sjálfan mig um
að afreksíþróttirnar gætu verið til þess fallnar að örva aðra til
dáða. Hafi Þórey Edda Elísdóttir,
stangarstökkvarinn frækni, og Rúnar Alexandersson,
fimleikameistari örvað áhuga fólks á íþróttum, sem allt bendir
til að sé raunin, má segja að Kristín Rós
Hákonardóttir, Jón Oddur Halldórsson og fleiri, sem nú
síðustu daga hafa gert garðinn frægan á Ólympíuleikum fatlaðara
íþróttamanna í Aþenu, hafi bætt um betur. Þau hafa
unnið mikla sigra í sínum greinum, Kristín Rós bætti eigið
heimsmet, vann gull (nokkuð sem hún er ekki með öllu óvön, sbr.
þrjú gull í Atlanta ´96) og silfur og Jón Oddur vann til
silfurverðlauna. Þetta á eflaust eftir að verða mörgu ungu fólki
hvatning. En það sem meira er: Þetta á eftir að hvetja fatlað fólk
til dáða. Þau sem búa við fötlun þurfa að leggja harðar að sér en
aðrir og eiga þau aðdáun og lof skilið. Hjartanlegar
hamingjuóskir!