VIRKJUM DYNJANDA

Nú er svo komið að  margir Íslendingar hafa gleymt einum ástsælasta syni  þessarar þjóðar, Jóni Sigurðssyni forseta. Eins og þeir vita sem til þekkja var Jón fæddur á Hrafnseyri við Arnarfjörð 17. júní árið 1811 og er því farið að styttast í 200 ára afmæli hans. Jafnhliða því að færri og færri muna eftir þessum mæta manni og öllu því sem hann lagði af mörkum til að þjóðin hlyti fullveldi þá fækkar stöðugt þeim sem byggja það landsvæði sem ól hann, þ.e.a.s Vestfirðina. Það er skylda okkar Íslendinga að gera nú átak og hefja minningu hans til vegs og virðingar á ný og jafnframt að styrkja byggð á æskuslóðum hans. Þess vegna skora ég á alla sanna Íslendinga að standa saman um væntanlega hugmynd ríkIsstjórnarinnar um veglega uppbyggingu á Hrafnseyri. Hvað væri meira við hæfi en reisa þar myndarlegt erlent álver sem yrði um leið minnismerki þessa mæta Íslendings og þakklætisvottur þjóðarinnar fyrir sjálfstæðið. Til að tryggja næga orku og afköst er nærtækast að virkja Dynjanda enda í anda sjálfstæðra og framsækinna Íslendinga að nýta orku fallvatnanna til hagsbóta fyrir alla erlendu Íslandsvinina. Gleymum því ekki að ef Íslandsvinirnir fá ekki það sem þeir vilja gætu þeir farið af landi brott og við þurft að sitja uppi með eitthvað af ósnortinni náttúru og skila henni þannig til komandi kynslóða.

Styggjum ekki vini okkar virkjum Dynjanda og byggjum veglega verksmiðju á Hrafnseyri og hlífum með því innlendum og erlendum ferðamönnum við vatnsfrussi og hávaða úr fossi sem breyta má í gullmalandi virkjun.

Ég sé Valgerði fyrir mér í hlaðvarpanum á Hrafnseyri að morgni 17. júní 2011. Þar mun hún skarta íslenska þjóðbúningnum og ræsa nýtt fullkomið álver sem prýtt er skjaldamerkinu og lágmynd af Jóni Sigurðssyni forseta. Að kvöldi þess dags mun sólin slá gullnum geislum sínum á spegilsléttan Arnarfjörðinn í gegnum  blámenguð reykský sem leika munu um hlíðarnar sem áður voru leikvöllur íslensku frelsishetjunnar.

Þetta er sú framtíð sem Jón hefði sjálfsagt kosið sér og sveitinni sinni og því eðlilegt að við leggjum öll okkar að mörkum til að þetta megi takast. Þetta yrði gjöf íslensku þjóðarinnar til auðmanna í hópi

Íslandsvina – gjöf sem þeir koma ekki til með að gleyma fyrr en þeir fá aðra stærri – en því miður gjöf sem íslensk náttúra mum aldrei gleyma frekar en sambærilegum gjöfum liðinna ára.

Grámann í Garðshorni