HVER TALAR MÁLI ALMENNINGS?
Sjálfstæðisflokkur Geirs Haardes er gagnvart leyndri og ljósri
gagnrýni samstarfsflokks síns í ríkisstjórn eins og Floyd Patterson
í baráttunni sem hann háði upp á líf og dauða 25. nóvember 1965.
Cassius Clay settann í gólfið í sjöttu en Patterson stóð upp í
rólegheitunum og hélt út þar til í tólftu lotu eða þar til dómarinn
stöðvaði leikinn. Evrópusambandið og gjaldmiðilsmálin. Þetta eru
atriðin sem forystumenn Sjálfstæðisflokksins héldu að mættu liggja
í láginni næstu fjögur árin en sem frá fyrsta degi hafa dunið á
þeim. Engu skiptir þótt Geir Haarde setji fram á sinn stillilega
hátt að við uppfyllum engin skilyrði fyrir upptöku evru. Engu máli
skiptir þótt hann telji sig bundinn af því að halda sig við
skrifaðan texta hins opinbera stjórnarsáttmála. Samfylkingin hoppar
í kringum Geir og leggur til hans í hverju skrefi eins og Clay í
bardaganum við Patterson á blómaskeiði Viðreisnarinnar þegar síld
óð úti fyrir Norðurlandi og fólk gat byggt sér reisulegar
blokkaríbúðir í Reykjavík. Þetta var þegar þið drengirnir Ögmundur
komuð í MR á terrelínbrók. Úr því að Geir er óupplagður þá rennur
Davíð blóðið til skyldunnar og hann var ekki að hlífa þeim sem ótt
og títt höggva í Sjálfstæðisflokkinn eða naga undirstöðurnar á
laun. Þannig ber vitaskuld að túlka viðtalið sem Kristján Unnarsson
átti við hann. Og Davíð var líka að verja Seðlabankann.
Samfylkingin og andstæðingar Davíðs virðast njóta þess að skamma
Seðlabankann og Davíð þegar þá langar að skamma
Sjálfstæðisflokkinn. Þessu er Davíð að svara. Hvort er verra að
segja hug sinn og tala hreint út eins og Davíð Oddsson gerði, láta
17 ára persónuleg særindi villa sér sýn og krefjast þess að Davíð
verði rekinn úr embætti svo sem Þorsteinn Pálsson gerir í 365
blaðinu í dag eða hafa mjög alvarlega stöðu íslenskra
alþýðuskuldara í flimtingum og bjóða þeim sem áhættufíklum á
meðferðarstöð ISG? Eða átti utanríkisráðherra kannski við Bjarna
Ármannsson, Hannes Smárason, Jón Ásgeir Jóhannesson, Björgólf Thor
Björgólfsson, Björgólf Guðmundsson, Halldór Kristjánsson, Sigurð
Einarsson, hinn bankastjórann og Ólaf Ragnar Grímsson? Enginn
þessara útrásarvíkinga tapar á kreppunni. Allir hafa þeir komið ár
sinni þokkalega fyrir það borð sem íslensk alþýðuheimili þyrftu að
hafa nú til að bera fyrir sig þegar báran ríður yfir. Þegar þannig
stendur á er það óforsvaranslegt að henda á loft skemmtifrösum
auglýsingastofunnar og bjóða áhættufíklum í meðferð. Hvað hefur
annars viðskiptaráðherra Samfylkingarinnar gert nú þegar bankarnir
hafa fellt gengi krónunnar? Hefur hann brugðist við sá ungi maður?
Hefur hann gert eitthvað til að takamarka hreðjatakið sem bankarnir
hafa á gjaldmiðlinum? Hefur hann látið sér detta í hug aðgerðir sem
gerðu bönkunum erfiðara að leggja drápsklyfjar á íslenskt
alþýðufólk til langrar framtíðar með 50% gengisfellingu, hruni á
hlutabréfamörkuðum, einokun og fákeppni? Nei. Áhugamál
viðskiptaráðherrans unga takmarkast við ESB aðild og að tala niður
gjaldmiðilinn. Til að allrar sanngirni sé gætt hefur hann eitthvað
verið að þvæla um að efla neytendavernd í kompaníi við Jóhannes. Ég
þarf ekki að hafa áhyggjur af þessu ástandi búandi í Kaupmannahöfn
og ekki hafa áhyggjurnar af fyrrum skólabróður okkar haldið fyrir
mér vöku Ögmundur. En mér fannst þegar ég hlustaði á viðtalið við
Davíð Oddsson og las niðurlag viðtals við þig í Morgunblaðinu á
dögunum að þið væruð að tala um sama hlutinn svo ólíklegt sem það
nú er. Báðir að tala um liðið sem spilaði rassinn út buxunum og
hafði svo ekki þrek til að borga reikninginn heldur sendi hann á
almenning. Skilji ég seðlabankastjóra er hann í raun að tala fyrir
hagsmunum almennings. Sértu sammála þá finnst mér ástæða til að
taka undir með honum. Með því geturðu haldið á lofti merki
jafnaðarstefnu í því umróti sem nú skekur samfélagið. Það er enginn
jöfnuður í því afskiptaleysi Samfylkingarinnar sem ráðherrar
Alþýðuflokksins þoldu ekki Þorsteini Pálssyni fyrir tuttugu árum -
1988. Þeir munstruðu sig á annað skip.
Ólína