ÞÖRF Á YFIRVEGUN
Ekki eru menn á eitt sáttir um hvernig eigi að fara með frágang
Icesave-málsins. Talsmenn fylkinga taka stórt upp í
sig.
Þegar einangruð
Þórólfur Matthíasson, prófessor er í hópi þeirra sem vill
umsvifalaust samþykkja ábyrgð íslenska ríkisins á Icesave. Annars
sé voðinn vís : ,,Ísland fengi hvergi fyrirgreiðslu, fyrirtæki
færu unnvörpum í þrot og við yrðum sett á sama stall í samfélagi
þjóðanna og Kúba og Norður-Kórea" segir Þórólfur í
Fréttablaðinu. Hugsun Þórólfs byggir á því að ef okkur ekki tekst
að fá 5 milljarða dollara í gjaldeyrisvarasjóði, einsog nú er
stefnt að samkvæmt ráðleggingum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins,
til að losa um gjaldeyrishömlur þá séum við komin alla leið
til Norður-Kóreu. Þetta er augljóst af tilvitnuðu viðtali við hann
í Fréttablaðinu. En hvað með vaxtagreiðslurnar þegar fram líða
stundir, bæði af þessum lánum og Icesave? Ekki kemur fram að
prófessorinn hafi leitt sérstaklega hugann að því - né hinu að
Ísland er nú þegar í stöðu hins einangraða lands; á valdi
lánadrottna sem beita fyrir sig AGS. Spurningin er hvernig við
komumst út úr þeirri stöðu án þess að brjóta niður innviði
samfélagsins.
Á hinum vængnum eru svo þeir sem ekki vilja gangast við neinum
skuldbindingum vegna Icesave. Íslendingar eigi að virða allar
kröfur á hendur þjóðinni að vettugi. Þessu er ég ekki
sammála.
Ábyrgð okkar hefur takmörk
Ég tel ég ábyrgð okkar sem þjóðar vera mikla. Hún á sér þó sínar
takmarkanir. Icesave eignirnar (eining þær sem skotið hefur verið
undan) eiga að ganga til greiðslu á töpuðum innistæðum og einnig
ábyrgðir sem eðlilegt má teljast að skrifist á lögbundnar
innistæðutryggingar - en heldur ekki meira! (sbr.
röksemdir þeirra Stefán Más Stefánssonar og Lárusar Blöndals sem
vilja fá úr því skorið hverjar þjóðréttarlegar skyldur okkar
eru).
Nú þurfum við að hugsa af yfirvegun. Ég trúi ekki öðru en að ná
megi þverpólitískri samstöðu um framhaldið. Enginn má gefa sér
fyrirfram niðurstöðuna.
Tölum máli Íslands
Eitt er víst: Við þurfum að leggjast í mikinn áróður fyrir
Íslands hönd út í hinum stóra heimi. Við þurfum að segja að þjóðin
sé reið og leið yfir því sem gerst hefur; að við viljum greiða það
sem okkur ber; virða þjóðréttarlegar skuldbindingar okkar; fá
aðstoð við að ná í fjármuni sem skotið hefur verið undan þannig að
þeir sem misst hafa innistæður sínar fái þær greiddar. Við eigum
einnig að segja að við ætlum að gæta að félagslegu réttlæti; að við
ætlum ekki að láta sektarkennd þjóðarinnar snúast upp í þá
andhverfu að reikningur vegna tapaðrar innstæðu í London eða
Amsterdam verði sendur til innheimtu á göngudeildum Landspítala
Íslands næstu áratugina.
Ég hef lýst efasemdum um samningsdrögin sem nú liggja fyrir. Ég
hlusta grannt eftir rökum með og móti og hef í viðtölum hvatt til
þess að það gerum við öll - innan þings sem utan.
http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/2009/06/26/umsatur_um_island/
http://www.visir.is/article/2009780531148