HVER TALAR MÁLI ALMENNINGS?

Sjálfstæðisflokkur Geirs Haardes er gagnvart leyndri og ljósri gagnrýni samstarfsflokks síns í ríkisstjórn eins og Floyd Patterson í baráttunni sem hann háði upp á líf og dauða 25. nóvember 1965. Cassius Clay settann í gólfið í sjöttu en Patterson stóð upp í rólegheitunum og hélt út þar til í tólftu lotu eða þar til dómarinn stöðvaði leikinn. Evrópusambandið og gjaldmiðilsmálin. Þetta eru atriðin sem forystumenn Sjálfstæðisflokksins héldu að mættu liggja í láginni næstu fjögur árin en sem frá fyrsta degi hafa dunið á þeim. Engu skiptir þótt Geir Haarde setji fram á sinn stillilega hátt að við uppfyllum engin skilyrði fyrir upptöku evru. Engu máli skiptir þótt hann telji sig bundinn af því að halda sig við skrifaðan texta hins opinbera stjórnarsáttmála. Samfylkingin hoppar í kringum Geir og leggur til hans í hverju skrefi eins og Clay í bardaganum við Patterson á blómaskeiði Viðreisnarinnar þegar síld óð úti fyrir Norðurlandi og fólk gat byggt sér reisulegar blokkaríbúðir í Reykjavík. Þetta var þegar þið drengirnir Ögmundur komuð í MR á terrelínbrók. Úr því að Geir er óupplagður þá rennur Davíð blóðið til skyldunnar og hann var ekki að hlífa þeim sem ótt og títt höggva í Sjálfstæðisflokkinn eða naga undirstöðurnar á laun. Þannig ber vitaskuld að túlka viðtalið sem Kristján Unnarsson átti við hann. Og Davíð var líka að verja Seðlabankann. Samfylkingin og andstæðingar Davíðs virðast njóta þess að skamma Seðlabankann og Davíð þegar þá langar að skamma Sjálfstæðisflokkinn. Þessu er Davíð að svara. Hvort er verra að segja hug sinn og tala hreint út eins og Davíð Oddsson gerði, láta 17 ára persónuleg særindi villa sér sýn og krefjast þess að Davíð verði rekinn úr embætti svo sem Þorsteinn Pálsson gerir í 365 blaðinu í dag eða hafa mjög alvarlega stöðu íslenskra alþýðuskuldara í flimtingum og bjóða þeim sem áhættufíklum á meðferðarstöð ISG? Eða átti utanríkisráðherra kannski við Bjarna Ármannsson, Hannes Smárason, Jón Ásgeir Jóhannesson, Björgólf Thor Björgólfsson, Björgólf Guðmundsson, Halldór Kristjánsson, Sigurð Einarsson, hinn bankastjórann og Ólaf Ragnar Grímsson? Enginn þessara útrásarvíkinga tapar á kreppunni. Allir hafa þeir komið ár sinni þokkalega fyrir það borð sem íslensk alþýðuheimili þyrftu að hafa nú til að bera fyrir sig þegar báran ríður yfir. Þegar þannig stendur á er það óforsvaranslegt að henda á loft skemmtifrösum auglýsingastofunnar og bjóða áhættufíklum í meðferð. Hvað hefur annars viðskiptaráðherra Samfylkingarinnar gert nú þegar bankarnir hafa fellt gengi krónunnar? Hefur hann brugðist við sá ungi maður? Hefur hann gert eitthvað til að takamarka hreðjatakið sem bankarnir hafa á gjaldmiðlinum? Hefur hann látið sér detta í hug aðgerðir sem gerðu bönkunum erfiðara að leggja drápsklyfjar á íslenskt alþýðufólk til langrar framtíðar með 50% gengisfellingu, hruni á hlutabréfamörkuðum, einokun og fákeppni? Nei. Áhugamál viðskiptaráðherrans unga takmarkast við ESB aðild og að tala niður gjaldmiðilinn. Til að allrar sanngirni sé gætt hefur hann eitthvað verið að þvæla um að efla neytendavernd í kompaníi við Jóhannes. Ég þarf ekki að hafa áhyggjur af þessu ástandi búandi í Kaupmannahöfn og ekki hafa áhyggjurnar af fyrrum skólabróður okkar haldið fyrir mér vöku Ögmundur. En mér fannst þegar ég hlustaði á viðtalið við Davíð Oddsson og las niðurlag viðtals við þig í Morgunblaðinu á dögunum að þið væruð að tala um sama hlutinn svo ólíklegt sem það nú er. Báðir að tala um liðið sem spilaði rassinn út buxunum og hafði svo ekki þrek til að borga reikninginn heldur sendi hann á almenning. Skilji ég seðlabankastjóra er hann í raun að tala fyrir hagsmunum almennings. Sértu sammála þá finnst mér ástæða til að taka undir með honum. Með því geturðu haldið á lofti merki jafnaðarstefnu í því umróti sem nú skekur samfélagið. Það er enginn jöfnuður í því afskiptaleysi Samfylkingarinnar sem ráðherrar Alþýðuflokksins þoldu ekki Þorsteini Pálssyni fyrir tuttugu árum - 1988. Þeir munstruðu sig á annað skip. 
 Ólína