FLÓTTAMENN Í LÍBANON OG ROTNANDI ÁVEXTIR Í GAZA
Í gærkvöldi sýndi Sjónvarpið heimildarmynd um palestínska flóttamenn í Shatila flóttamannabúðunum í Líbanon. Kvikmyndagerðarmennirnir fylgdu nokkrum ungmennum á löngu árabili eða frá barnæsku og fram á fullorðinsár. Við sáum hvernig draumar barnæskunnar um menntun og frama höfðu strandað á skeri hins erfiða hlutskiptis flóttamannsins. Myndin gaf innsýn í þá miklu erfiðleika sem brottrekstur þessa fólks frá heimahögunum í Palestínu hafa fylgt kynslóðunum: Allir töluðu um að fara heim. Vandinn er sá að heimahagarnir eru hernumin svæði, sum þeirra eru hernumin með samþykki Sameinuðu þjóðanna. Einn aðalframleiðenda myndarinnar var Hrafnhildur Gunnarsdóttir. Hún og félagar eiga þakkir skyldar. Það á Sjónvarpið líka fyrir að sýna myndina. En hvers vegna var hún sýnd klukkan hálf ellefu að kvöldi – á eftir öllum sápuruglþáttunum? Ég minntist á það um daginn hve lélegt það var að sýna Barenboim-þáttinn undir miðnættið. Ætlar Sjónvarpið aldrei að læra – aldrei að kunna að meta að verðleikum gott sjónvarpsefni og vera stolt af okkar fólki sem er að
Mig langar líka til að þakka Maríu Kristjánsdóttur, fyrir hughreystandi ummæli í
Að lokum langar mig að benda á umfjöllun – eina af þúsund – um ástandið í stórfangelsi Ísraela á