LÍSA
Birtist í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins 24.02.13.
Í ferð minni til Indlands í vikunni hitti ég Lísu. Það var í Kalkútta sem reyndar heitir nú Kolkatta. Þetta var á barnaheimili fyrir munaðarlaus börn. Lísa er sænsk. Hafði verið ættleidd frá þessu munaðarleysingjahæli fyrir tuttugu og tveimur árum til Linkjöping í Svíþjóð. Og nú hafði hún snúið aftur til að finna þessa Kolkatta-rót sína; finna hana og næra hana.
Þar sem ég sat í forstofuganginum og drakk te, sá ég inn í svefnsalinn þar sem Lísa var að gæla við börnin sem þar voru í vöggum sínum. Mér fannst hún vera stóra systir að láta vel að litlum systkinum sínum. Væntumþykjan og nærgætnin lýsti af henni og birtist í hverri hreyfingu. „Nú get ég aftur farið heim", sagði hún. Nú væri hún tilbúin. En hún hefði þurft að gera þetta. Finna uppruna sinn og verða sátt við hann. En sjálf væri hún sænsk, ætti sænska fjölskyldu og allt hennar líf hefði verið sænskt. En þennan bakgrunn vildi hún einnig gera að sínum. Enda væri hann hluti af tilveru sinni.
Lísa var ekki eini sjálfboðaliðinn á heimilinu. Þarna var líka Sarida. Hún var bókhaldari að atvinnu en kom á kvöldin og um helgar til sjálfboðaliðstarfa á þessu heimili fyrir munaðarlaus börn. Hún sagði að starfið þar veitti sér hamingju og fyllti hjarta sitt friði.
Reyndar var það nánast heilög stund sem við áttum þarna á munaðarleysingjaheimilinu, ráðuneytisfólk og fulltrúar Íslenskrar ættleiðingar. Heimilið var stofnað fyrir um þrjátíu árum þannig að fyrstu börnin sem voru ættleidd þaðan eru nú komin undir þrítugt eða jafnvel inn á fertugsaldurinn. Stofnendurnir voru úr sömu fjölskyldu og enn annast heimilið. Það er rekið fyrir söfnunarfé og var greinilegt að það var ekki gert af miklum efnum. Allt tal þeirra sem þarna störfuðu var í anda þeirra Lísu og Saridu. Fólkið vann af væntumþykju og hugsjón.
Umbunin var brosið. „Þegar við fáum fyrsta brosið, þá hlýnar okkur um hjartarætur", sagði forstöðukonan okkur. Svo benti hún á einstaklega fallegan lítinn dreng, sem brosti sínu blíðasta. „Hann fannst nokkurra daga gamall í plastpoka á ruslahaugi." Þá hafi hann þegar verið kominn með bitsár eftir rottur. Nú biði hann þess að komast í hlýjan foreldrafaðm.
Á ættleiðngaráðstefnu sem við sóttum í höfuðborginni, Nýju Delhi, kom fram að indversk stjórnvöld stefna að því að draga úr ættleiðingum út fyrir landamæri ríkisins. Fyrir því voru færð ýmis rök. En hitt er ljóst að svo lengi sem ættleiðingar út úr landinu verða við lýði mun Ísland seint verða afskrifað enda munu öll njóta þess, litlu börnin og foreldrarnir, svo góð þykir reynslan af íslenskum foreldrum sem opnað hafa faðm sinn fyrir börnum frá Indlandi.
Þegar við kvöddum munaðarleysingjaheimilið í Kolkatta hugsaði ég til þess hve börnin þar ættu góða stóru systur í henni Lísu. Og ég hugsaði líka til þess hve Linkjöping ætti gott að eiga hana sem sitt barn.