NEYTENDAVERND EÐA RÉTTTRÚNAÐUR?

Sem kunnugt er fáum við ekki lengur að sjá verðið á ostasneiðunum okkar, lambakjöti, kjúklingum og skinkunni útí búð. Samkeppnisyfirvöld og neytendafrömuðir eru sigri hrósandi og segja þetta gríðarlega mikilvægan áfangasigur í góðum verslunarháttum því nú fari verslunareigendur að keppa í verðlagi! Þegar sé vitað um dæmi slíkrar samkeppni.
Vandinn virðist hins vegar sá að þótt verðlagið sé eitthvað mismunandi þá hafi þessi breyting almennt orðið til að hækka verðið en ekki lækkað það.
Þá er spurningin:  Er leikurinn til þess gerður að fullnægja kröfum um samkeppni að forminu til eða er hugmyndin að skapa fyrirkomulag sem raunverulega þjónar neytendum og lækkar verð til þeirra.
Gamla lagið þar sem framleiðandinn merkti vöruna  - hverja einustu pakkningu - gaf smásöluversluninni kost á að veita afslátt frá uppsettu verið - m.ö.o. samkeppni til lækkunar frá verði framleiðandans. Allar upplýsingar aðgengilegar án fyrirhafnar.
Samkeppnin núna er hins vegar blindandi og þykir mér hún fremur bera vott um rétttrúnað á form en raunverulega neytendavernd.
Er ég kannski að misskilja þetta allt saman?