UM HALLAREKSTUR Á SJÚKRAHÚSUM

Birtist í Morgunblaðinu 30.12.06.
Það er áhyggjuefni að sjúkrahús landsins skuli rekin með halla. Hvers vegna skyldi það vera áhyggjuefni? Þetta er verðug spurning í ljósi þess hve ágengur hallarekstur sjúkrahúsa er orðinn í þjóðfélagsumræðunni. Auðvitað er það svo að í rekstri sjúkrahúsa er margt sem betur mætti fara, og hef ég ekki sagt mitt síðasta orð í því efni. En hitt er þó staðreynd að hallareksturinn á Landspítala- háskólasjúkrahúsi, svo dæmi sé tekið, er tilkominn vegna þess að Jón Jónsson þurfti að láta gera að viðbeinsbroti og þó ekki síður vegna hins að nýrnadeild spítalans er farin að vinna kraftaverk, veita sífellt fleira fólki þá þjónustu, lækningu og stuðning sem best gerist í heiminum! Er þetta áhyggjuefni? Nei. Þetta er að sjálfsögðu fagnaðarefni. Hitt er áhyggjuefnið að menn skuli láta niðurskurðarpólitíkusana ráða för í velferðarþjónustunni. Þeir hafa m.a.  fryst framlög til Landspítala- háskólasjúkrahúss að raungildi frá aldamótum. Hvað hefur það þýtt? Eftir því sem spítalinn hefur sinnt hlutverki sínu betur – læknað fleiri viðbeinsbrotna og gert lífið bærilegra fyrir nýrnasjúka – þeim mun meiri hefur hallinn orðið! Og þá væntanlega, því óábyrgari hefur reksturinn verið talinn! Að sjálfsögðu er það ekki svo. Þegar ríkisstjórnin „jók“ framlög til LHS á síðustu metrum fjárlagaumræðunnar urðum við vitni að pólitískum loddaraskap, sem reyndar einkenndi alla fjárlagavinnuna. Skorið hafði verið við nögl í upphafi, á nánast öllum sviðum. Síðan kom góða kosningavæna ríkisstjórnin og greiddi götu allra þjakaðra. Þar á meðal sjúkrahúsa sem rekin voru „með halla“. Í mínum huga er halli sjúkrahúsanna ekki stóra áhyggjuefnið – heldur stjórnmálamenn sem búa hann til – og kannski líka, alla vega í sumum tilvikum, fjölmiðlar sem leyfa þessu sjónarspili ríkisstjórnarinnar að viðgangast átölulaust.