ANDLEG OG VERALDLEG FÁTÆKT

Ísland er land allsnægta þar sem svo til allir hafa þak yfir höfuðið og raunverulegt hungur er enn afar fáheyrt. Flestir hafa atvinnu og aðrir njóta styrkja til þess að sjá sér og sínum farborða. Við verðum að leggjast á eitt að svo verði áfram og við eigum enn tækifæri til þess að halda okkar góða samfélagi í jafnvægi þrátt fyrir þá atburði sem hér hafa gerst undanfarið. Ég geri ekki lítið úr fjárhagslegu tjóni þeirra sem misstu hlutabréf eða bankabréf síðasta haust en hafið í huga að við komum án veraldlegra auðæfa í þennan heim og förum yfir móðuna miklu án þeirra. Þegar talað er um fátækt verður mér snögglega hugsað til tveggja augnablika í mínu lífi.

Ég var staddur í Bóliviu, Suður Ameríku í október árið 1999 ásamt nokkrum öðrum Evrópubúum. Við héldum til í höfuðborg landsins sem heitir La Paz og er í rúmlega 4.000 metra hæð yfir sjávarmáli. Nótt eina átti ég erfitt með svefn þannig að ég ákvað að fá mér göngu um nágrenni miðborgarinnar, eftir að hafa gengið í um hálftíma var ég skyndilega staddur í götu þar sem pappakassar voru í langri röð upp við húsvegg, við fystu sýn virtist mér sem í þeim væri einhverskonar vefnaðarvara en þegar ég skoðaði betur þá sá ég að í kössunum sváfu lítil börn. Ég var að sjálfsögðu furðu lostinn þar sem hitastigið úti var í kringum fjórar gráður og allra veðra von. Daginn eftir fékk ég þá skýringu að foreldrar barnanna eiga engan kost á að framfleyta þeim þannig að þau búa mörg hver á götunni frá fjögurra ára aldri án foreldranna, þau halda hópinn til þess að auka líkurnar á að komast af við þessi erfiðu skilyrði. Ég eyddi smá tíma með börnunum og það var aðdáunarvert að sjá hversu vel þau stóðu sig í lífsbaráttunni með samtakamætti sínum og lífsvilja.

Í nóvember 2001 var ég í Kenya, Afríku í borg sem heitir Mombassa og liggur að Indlandshafi. Ég fór ásamt þremur félögum mínum inn í hverfi fátækra sem er gríðarstórt í þessari borg og saman stendur af kofaskriflum af ýmsu tagi. Þegar við höfðum vafrað um í nokkurn tíma heilsaði okkur ungur maður og eftir að hafa spjallað við hann stutta stund bauð hann okkur í heimsókn til sín. Við þáðum boðið og eltum hann síðan að litlum kofa byggðum úr leir og stráum, hann bauð okkur sæti og kynnti okkur síðan stoltur fyrir konu sinni og fjórum börnum. Í húsinu sem var um 10 fermetrar voru engin húsgögn, aðeins teppi á gólfum, fyrir utan var einn bekkur þar sem við sátum félagarnir fjórir. Ungi maðurinn og fjölskyldan sátu á jörðinni á móti okkur. Hann spurði hvort við vildum ekki þiggja hjá honum hressingu og þáðum við það með þökkum. Hann reiddi fram flösku með göróttum drykk og eitt brotið glas, við létum það ganga á milli okkar og nutum veitinganna. Stolt þessa gestgjafa rennur mér aldrei úr minni, þau voru fátæk en samt tilbúin til þess að gefa af því litla sem þau áttu án skilyrða.

Við skulum standa saman og hugsa vel um hvert annað, huga að því sem skiptir máli í lífinu, vera þakklát og njóta þess sem við höfum. Andleg fátækt er miklu alvarlegri en hin veraldlega. ´
Þórarinn Ívarsson