HVER Á AÐ RÁÐA OG HVAÐ Á AÐ RÁÐA, RÚTAN EÐA ÞÚ?
Í gær birtist athyglisverð frétt á mbl.is.
Fréttin var svona: „Of þungar rútur aka Gjábakkaveg í þjóðgarðinum á Þingvöllum en Vegagerðin takmarkar öxulþyngd á veginum við 8 tonn. Gert verður við veginn á næstunni en ástand hans er mjög slæmt. Ljóst er að fjölmargar rútur fara um veginn á degi hverjum sem eru nálægt 20 tonnum að þyngd líkt og rútan á myndinni. Í síðustu viku fór rúta með 43 farþega þar út af eftir að vegurinn gaf sig og í kjölfarið var ástand vegarins gagnrýnt harðlega. Árið 2012 var þó umferð þungra ökutækja takmörkuð á veginum."
Það merkilega við þessa frétt er áherslan í framsetningunni, að rúturnar séu of þungar en ekki að vegurinn sé óviðunandi.
Í fréttinni kom vissulega rækilega fram að vegurinn um þjóðgarðinn á Þingvöllum væri óboðlegur og að ekki yrði vikist undan því að lagfæra hann, enda stendur það til. Um þetta hygg ég reyndar að flestir sem farið hafa um veginn séu sammála og umrædd frétt sýnir þetta og sannar: http://www.mbl.is/frettir/innlent/2017/07/24/of_thungar_rutur_aka_um_thingvelli_3/
En er þar með sagt að eftirsóknarvert sé að aðlaga samgöngukerfið - og þar með og kannski ekki síst veginn um þjóðgarðinn á Þingvöllum - að tveggja hæða risarútum? Eiga rútufyrirtækin að ráða hönnun vegakerfisins eða ber þeim að laga sig að vegunum eins og við viljum helst leggja þá? Hvort á að ráða rútan eða almannavilji?
Og getur verið að spyrja þurfi ámóta spurninga víðar; til dæmis hvort það eigi ekki að vera almannahagsmunir sem ráði því hve mikið og hve hratt eigi að stækka Leifsstöð en ekki þröngir skammtíma viðskiptahagsmunir flugfélaga?
Ég fagna ferðamennsku sem vaxandi atvinnugrein og hef margoft gert grein fyrir kostum hennar ef vel er á málum haldið.
Engu að síður kunna að vera takmörk fyrir stærð og hraða og það víðar en á vegunum.
En loksins sást örla á nýhugsun og það í framsetningu ofannefndrar fréttar.