Jón Bisnes lætur gamminn geisa á síðunni þinni og þykist vera höfundur að vísukorni sem ég setti saman fyrir fáeinum árum og fékk birt í Hreppamanninum. Þessi stuldur þarf svo sem ekki að koma á óvart í þessu ræningjasamfélagi sem við búum í. Ekki einasta eru stjórnendur sparnaðar okkar að stunda fjárhættuspil og verðlauna sjálfa sig í réttu hlutfalli við tapið heldur eru júróvisjónþjófar líka á kreiki og stela sigrinum frá grandvörum göflurum. Framferði Jóns frá Bisnesi kemur því síst á óvart, enda kurfurinn sá þekktur fyrir að hlaupa erinda Dabba krúsar á milli þess sem hann hnoðar mörinn og ber á borð Ömma frænda sem kveðskap. Öll þekkjum við aumingjagæsku Ömma frænda og því getur hann ekki neitað Jóni þessum skjaldsveini Dabba krúsar að birta leirburðinn, það jafnvel þótt hann viti að hann fæli heiðvirða lesendur frá annars þokkalega ofnum áróðri fyrir þá vinstri grænu. En í þetta sinnið gekk Jón frá Bisnesi of langt því nú gerðist hann þjófur og ekki einasta það, heldur gat hann ekki stolið kviðlingnum rétt heldur þurfti hann að hnoða hann og elta með sínum blákámugu fingrum þannig að úr varð hin versta moðsuða sem ég hefði aldrei þekkt aftur sem vísuna mína ef mér hefði ekki verið bent á nokkrar perlur í aurnum sem ég kannaðist við:
Gróður ég eygi til jökla og eira
um engjar og út við sjónarrönd.
Fagurt teppi, forsjónin meyra
færir oss upp á Ísalönd.
Í meðförum Jóns frá Bisnesi breytist þessi náttúrustemma í eftirfarandi hnoð, sem mér reyndar skilst að yfirlesari hökuls Ömma frænda hafi þó örlítið betrumbætt svo þeir sem sæmileg brageyru hafa bíði ekki varanlegan skaða af:
Gróðinn er bæði í ökkla og eyra
og enginn fær þar reist við rönd.
Ég fékk eitt teppi en forstjórinn meira,
fast að sextíu millum í aðra hönd. Með kveðju,
Fróði á Rofabarði
