LANDSPÍTALI VINNUR TIL VERÐLAUNA OG LÝSIR SÍÐAN YFIR NEYÐARÁSTANDI

Hvað á maður eiginlega að halda eftir að Landspítalinn Háskólasjúkrahús fær lof og prís frá ríkisstjórninni fyrir afburða góða frammistöðu einn daginn en fáeinum dögum síðar er lýst yfir neyðarástandi á sömu stofnun? Enn mátti heyra óminn af hástemmdum yfirlýsingum Sivjar Friðleifsdóttur, heilbrigðisráðherra, þar sem hún lýsti því yfir að spítalinn hefði náð stórkostlegum árangri, átti vart orð til að lýsa hrifningu sinni yfir ráðdeildarsemi forsvarsmanna sjúkrahússins, þegar hún mætti að nýju í fjölmiðlana til að segja þjóðinni að sem betur fer væri til neyðaráætlun fyrir sjúkrahúsið og hafi nú verið gripið til hennar! Reksturinn væri með öðrum orðum kominn í slíkar ógöngur að grípa þyrfti til neyðarúrræða.

Ekki ætla ég að gera lítið úr árangri stjórnenda sjúkrahússins í bókhaldskúnstum og hagræðingu við erfiðar aðstæður. Neyðarástandið á Landspítalanum er ekki af þeirra völdum heldur stjórnvalda, sem skammtað hafa sjúkrahúsinu úr hnefa, neytt það til að skera niður, fækka plássum, taka inn aldrað fólk sem ætti heima á öðrum stofnunum en fær ekki inni þar vegna plássleysis, svo eitthvað sé nefnt. Allt er á sömu bókina lært. Sveltistefna ríkisstjórnarinnar hefur sett sjúkrahús landsins og þá ekki síst Landspítala Háskólasjúkrahús í spennitreyju.

Svipuhöggin hafa verið látin dynja á stjórnendum. Þeir skuli ekki voga sér að virða fyrirmæli rikisstjórnarinnar að vettugi; þeim beri að hlíta fjárlögum til hins ítrasta. Nú er hins vegar komið í ljós að fjárlagaramminn var út í hött; stefnan gagnvart sjúkrahúsinu fullkomlega ábyrgðarlaus. Það er nefnilega sitthvað stefna ríkisstjórnarinnar og almannahagur. Þessi mótsögn hefur sjaldan birst eins skýrt og nú í verðlaunatalinu annars vegar og neyðarástandinu hins vegar