MISMUNANDI SÝN Á SAMFÉLAGSLEGAN BANKA

Þeim virðist fara fjölgandi sem telja að halda eigi Landsbankanum að fullu í ríkiseigu og reka hann sem samfélagslega ábyrgan banka.  Sjálfur hef ég talað fyrir þessu sjónarmiði, Þorleifur Gunnlaugsson, fyrrum borgarfulltrúi hefur gert slíkt hið sama, vill reyndar að stofnaður verði samfélagsbanki í eigu Reykjavíkurborgar og hefur fært fyrir því góð rök,  Frosti Sigurjónsson, þingmaður Framsóknarflokksins og formaður Efnahags- og viðskiptanefndar Alþingis hefur talað mjög í þessa veru og fleiri mætti nefna og þá ekki síst Helgu Þórðardóttur,formann Dögunar en hún skrifar í Fréttablaðið grein í dag undir fyrirsögninni:

„Landsbankinn sem samfélagsbanki"

Helga segir m.a. í grein sinni: „ ... Bankar stjórna mun meiru en þjóðkjörnir fulltrúar okkar. Það sást vel þegar þeir fóru á hausinn haustið 2008. Kostnaður mistakanna var lagður á skattgreiðendur, nýir bankar stofnaðir fyrir almannafé og síðan nánast daginn eftir fara þeir að dæla út hagnaði og bónusgreiðslum til æðstu stjórnenda. Þrátt fyrir þessa dýru endurfæðingu á kostnað skattgreiðenda eltast þeir við almenning með nauðungaruppboðum og leggja líf fólks í rúst ... Það er orðið tímabært að við stofnum samfélagsbanka ... Hið opinbera ætti hann og mestallur hagnaður færi til þjóðarinnar ... Lög myndu takmarka áhættusækni og setja bankanum siðferðilegar skyldur gagnvart ríki og þjóð. Bankinn gæti boðið lægri vexti og betri kjör ..."

 

Sagnfræði að hætti Óla Björns

Óli Björn Kárason, varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins, afkastamikill maður en ekki nákvæmur að sama skapi,  tekur þveröfugan pól í hæðina í grein sem hann skrifaði í Morgunblaðið 22. júlí sl. Þar fjallar hann um líkleg átakamál í næstu kosningum til Alþingis: „Hugmyndir um að ríkið standi fyrir rekstri „samfélagsbanka" munu hljóma jafnvel þótt vítin séu til að varast Þau. Það truflar ekki þau sem vilja breyta Landsbankanum í „samfélagsbanka"  og lofa landsmönnum lægri vöxtum. Landsbankinn verður étinn upp að innan og gerður verðlaus og reikningurinn sendur að venju til skattgreiðenda og komandi kynslóða."
Þetta er vægast sagt undarleg sagnfræði.

Ævintýraleg ósvífni

Ríkisbankarnir voru á sinni tíð aldrei byrði á skattgreiðendum einsog varaþingmaðurinn heldur fram. Landsbankinn þurfti á aðstoð úr ríkissjóði að halda einu sinni uppúr 1990 en sá fjárstuðningur var endurgreiddur að fullu. Að leyfa sér að skrifa um sögu bankanna einsog varaþingmaðurinn gerir er ekki aðeins vafasöm sagnfræði heldur ævintýraleg ósvífni í ljósi þess að einkavæddir urðu bankarnir fyrst ríkissjóði byrði svo um munaði! Eða hvar hefur Óli Björn Kárason haldið sig í aðdraganda og eftirmála bankahrunsins sem skók Ísland  haustið 2008?

Grein Helgu Þórðardóttur: http://www.visir.is/landsbankinn-sem-samfelagsbanki/article/2015707299983