Opinbera falsfréttaveitan

Ásýndin fölnar fagstétta,
fækkar sönnum orðum.
Stundar miðlun falsfrétta,
færir allt úr skorðum.

Það hefur komið vel í ljós undanfarnar vikur og mánuði að RUV er ekki einvörðungu áróðursveita heldur og falsfréttaveita. Þar segja menn ekki fréttir heldur búa þær til, skálda og rangfæra, afbaka, afflytja og slúðra. Aftur á móti er þagað þunnu hljóði ef mál eru mikilvæg (sbr. orkumálin). Dæmin eru fjölmörg. Nægir að nefna aðdraganda að forsetakosningum í Bandaríkjunum, stríðið í Úkraínu og fjölmargt annað.

Þá hafa komið fram alvarlegar ásakanir þess efnis að ákveðnir starfsmenn á opinberu falsfréttaveitunni hafi skipulagt byrlun og afritað síma manns sem þá lá á milli heims og helju. Það mál þarf nauðsynlega að afhjúpa og draga þá til ábyrgðar sem þar kunna að verða sannir að sök. Það er sérstakt umhugsunar- og áhyggjuefni hvers konar fólk hefur valist inn á opinberu falsfréttaveituna hin síðari ár.

Mál fyrrum ráðherra, Ásthildar Lóu Þórsdóttur, sýnir betur en margt annað hversu óvandaður miðill falsfréttaveitan er orðinn. Þar var langt seilst, að grafa upp 35 ára gamalt atvik sem öllum má ljóst vera að aldrei var neitt mál og fellur þar að auki undir persónuvernd og snýst um einkalíf fólks. Málið snýst um þann meinta glæp að kona eignaðist barn með manni. Falsfréttaveitan matreiddi það eins og um fáheyrðan og einstakan atburð væri að ræða! Það þykja ekki fréttir þótt u.þ.b. 1000 fóstureyðingar séu framkvæmdar árlega á Íslandi en hitt þykir stórmál að kona eignist barn. Brenglun í fréttamati er oft mikil á Íslandi og sjálfstæð hugsun mjög á undanhaldi víða, ekki síst hjá opinberu falsfréttveitunni og í stjórnmálum.

Á veituna eru gjarnan dregnir sömu „álitsgjafarnir“ aftur og aftur og er þá tímabært að skipta yfir á aðra stöð, enda viðkomandi aðilar yfirleitt kynntir sem viðmælendur áður. „Álitsgjafar“ þessir virðast sumir þjást af miklu ofstæki og vegna afleiðinga heilaþvottar. Af þeim sökum, og vegna mikillar vanþekkingar, er ekkert mark á þeim takandi. Þannig eru sumir „sérfræðingarnir“ sem rætt er við á opinberu falsfréttaveitunni sem muna má fífil sinn fegurri.

Opinbera falsfréttaveitan þarf að gera hreint fyrir sínum dyrum s.s. í byrlunarmáli, gríðarlegrar hlutdrægni í „fréttaflutningi“ og brenglunar í mati á atburðum almennt. Sú var tíð að vönduð greining frétta og atburða var stunduð á veitunni. Það er löngu liðin tíð. Andlega hnignunin er nú alger og veruleikafirringin allsráðandi. Sem sæmi má nefna að þegar eldgos hófst á Reykjanesi var haldið áfram blaðurþætti í sjónvarpi sem er enn eitt dæmið um afturförina. Hið rétta hefði þó verið að rjúfa samstundis dagskrá, um leið og náttúruhamfarirnar hófust. Góðar stundir!