ÞURFA NEYTENDASAMTÖKIN AÐ BLANDA SÉR Í KOSNINGABARÁTTUNA?
Sú var tíðin að neytendasamtök litu á það sem helsta viðfangefni sitt að halda auglýsendum við efnið. Þetta var á sjöunda áratugnum. Þá var neytendafrömuðurinn Ralph Nader upp á sitt besta í Bandaríkjunum og neytendasamtök víða um heim að sækja í sig veðrið. Ef auglýsendur villtu um fyrir neytendum með fölskum skilaboðum var skorin upp herör gegn þeim og iðulega var þeim stefnt fyrir dómstóla.
Þetta er löngu liðin tíð en stundum áður hef ég hvatt til þess að neytendasamtök fari að líta á þetta sem sitt höfuðviðfangsefni, að sjá til þess að neytendur séu ekki blekktir í auglýingum.
Gaman og alvara
Fyrirsögnin á þessum pistli er sett fram í gamni og alvöru, kannski meira í gamni. Því ekki ætla ég Neytendasamtökunum að gerast dómari í pólitískri baráttu.
En öllu gamni fylgir nokkur alvara. Það er háalvarlegt þegar stjórnmálaflokkar villa um fyrir kjósendum. Sjálfstæðisflokkurinn auglýsir nýja tíma um leið og hann boðar afturhvarf til sinnar fyrri stefnu. Þá stefnu neitar hann síðan að ræða. Er þetta heiðarleg framganga? Að sjálfsögðu ekki. Þessar auglýsingar standast ekki skoðun.
Framsóknarflokkurinn ætlar að lækka húsnæðisskuldir um 20% sem hann segir muni takast með því að skattleggja eða ná með öðrum hætti fjármun fjárfesta sem eiga í þrotabúm bankanna. Þetta segir flokkur sem fyrir fáeinum mánuðum neitaði að styðja að þrotabúin yrðu færð undir gjaldeyrishöft en það eru fyrst og fremst þau sem skapað hafa íslenska ríkinu vígstöðu. Áður höfðu Sjálfstæðisflokkur og Framsókn barist fyrir afnámi gjaldeyrishafta þegar í stað! Vildu með öðrum orðum svipta okkur vopnum okkar!!! Þetta er eins mótsagnakennt og hugsast getur.
Útskýringar af skornum skammti
En gott og vel. Hér erum við stödd. En þá er að spyrja hvað nákvæmlega meinar Framsóknaflokkurinn með loforðum sínum. Frosti Sigurjónsson er eini frambjóðandinn sem hefur reynt að svara þessum spurningum og á hann lof skilið fyrir það. Sigmundur Davíð, flokksformaður, hefur talað skýrt um markmiðin en óskýrt um útfærslur. Aðrir eru þöglir, brosa bara og drepa umræðunni á dreif.
En svör Frosta eru engu að síður óljós. Og það sem verra er, peningarnir, sem lofað er, eru engan veginn í hendi, því fer fjarri. ALLIR flokkar á þingi hafa íhugað með hvaða hætti unnt sé að ná til samfélagslegra nota erlendu fjárfestingarfjármagni sem að uppistöðu til hefur verið fest í þrotabúunum af hálfu vogunarsjóða og peningaspekúlanta. Lilja Mósesdóttir var ötull talsmaður þess að hér yrði búið til tvenns konar gengi krónunnar, gengi fyrir almenning og almenn viðskipti annars vegar og síðan gengi fyrir útgöngukrónurnar hins vegar. Önnur leið er að skattleggja peningana vliji menn taka þá úr landi. Þá hefur verið rætt um um kaup og sölu á þrotabúunum með milligöngu ríkis og hugsanlega að hluta til lífeyirssjóða til að raungera hjá þessum aðilum hagnað, sem síðan mætti nýta almenningi til hagsbóta.
Allt þetta rætt í ríkisstjórn
Vandinn er sá að gjaldeyrir fyrir útgöngukróur af þessu tagi ekki til! Hér hefur því verið horft til þess hvort lífeyrissjóðir sæju sér hag í því að flytja erlendan gjaldeyri inn og hafa til reiðu fyrir útgöngukrónur á hagstæðum prís en lífeyrissjóðirnir eiga sem kunnugt er drjúgar fjárfestingar í útlöndum.
Allt þetta hefur verið rætt í ríkisstjórninni af mikilli alvöru og er ENGINN munur á ásetningi okkar sem þar sitjum og annarra hvað varðar ásetning um að gæta almannahagsmuna.
Víðerma stjórnmálamenn
Munurinn er hins vegar sá að við lofum ekki upp í ermina á okkur. Það er kostur. Af því þurfum við hins vegar að súpa seyðið að því er ráða má af skoðanakönnunum. Gömlu hrunflokkarinr, flokkarnir sem vísuðu okkur út í fen efnahagsöngþveitis, lofa nú að nýju gulli og grænum skógum. Skuldarar eiga að fá niðurfellingu, almannatryggingar mestu innspýtingu fyrr og síðar, sjúkrahúsin, lögreglan, skólarnir, allir eiga að fá ítrustu óskum fullnægt - og svo koma líka skattalækkanir. Með öðrum orðum, minni tekjur ríkissjóðs um leið og auka á útgjöld hans.
Upp í ermina? Þarf ekki að taka víðerma stjórnmálamenn til skoðunar? Ef ekki hjá Neytendasamtökunum. Þá hjá öðrum, stjórnmálamönnum, fjölmiðlum. Erum við að standa okkur nógu vel?
